Μετανάστευση
Κάθε μέρα είναι και μια σκέψη που τρυπώνει
σ’ ένα βουνό από φως. Η καρδιά είναι μια σφήνα που μπήγεται
σε κάθε ρωγμή και με απανωτά χτυπήματα ανοίγει δρόμο
ώσπου να φτάσει στα μαλακά.
Σ’ ένα ποτάμι από φως το καλοκαίρι γεμάτο βλάστηση και γαλάζια
θάλασσα, σκληραγωγημένο ήδη από τη μνήμη, μια αναβλημένη
υπόθεση που αργά ή γρήγορα πρέπει να διεκπεραιωθεί ή να
αρχειοθετηθεί σαν άσκηση ενώπιον του μέλλοντος.
Η συνείδηση δεν βάζει όρια μεταξύ παρελθόντος και
παρόντος. Πρόσφυγες δίχως έγγραφα ταυτότητας
κινούνται ελεύθερα από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο και σε
ελάχιστο χρόνο ιδρύουν νέες χώρες όπου βρουν.
Ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ημέρας και νύχτας! Οι άλλες διαμάχες
είναι προσωρινές. Κι ωστόσο αντιστεκόμαστε, χαράζουμε σύνορα
στην άμμο ή σε κάθε κύμα που οι πρόσφυγες βλέπουν απ’ το
πλεούμενό τους όσο ακόμη πλέουν στο όνειρό τους.
Και μέσα μας τα όργανά μας αλλάζουν θέση μεταξύ τους.
Ο εγκέφαλος κουλουριάζεται σαν δηλητηριώδες φίδι στα μπράτσα
και στα πόδια. Η εσωτερική μετανάστευση μιμείται τον κόσμο.
Η καρδιά σφηνώνεται σε κάθε ρωγμή.
(Αδημοσίευτο. Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου)
chromata 