Judy Kendall

Αναπολώντας το Κόμπε

Τα χειρότερα έρχονται μετά,
αναχώρηση από το Κιότο πριν φέξει ήδη
ακολουθώντας ό,τι έχει απομείνει από τη σιδηροδρομική γραμμή για να πας
όσο πιο κοντά μπορείς στο Κόμπε,
δέματα με κουβέρτες, τρόφιμα, νερό, ρούχα
δίπλα σε ραγισμένους, αγνώριστους δρόμους,
σαν τον Ουρασίμα νο Κο που επιστρέφει από το μαγεμένο παλάτι του
με καθυστέρηση τριακοσίων χρόνων,
και οι νύχτες γίνονται πιο μαύρες από όσο ήξερες,
αλλά πρέπει να περπατήσεις ακόμη τέσσερις ώρες σε ανήφορο
για να φτάσεις εκεί που κάποτε ήταν το πανεπιστήμιο του Κόμπε
και να αφιερώσεις μια ώρα σε χαιρετισμούς «πώς είσαι;
πόσοι είναι οι αγνοούμενοι τώρα, οι νεκροί;»
μοιράζοντας τα δώρα σου, ρούχα, παραμυθίες, ψωμί,
πριν επιστρέψεις διασχίζοντας μια γη γεμάτη τρύπες και μπάζα
και δίχως ορόσημα,
ενώ το χειρότερο σημείο είναι το τελευταίο
πριν από το ρήγμα στη σιδηροδρομική γραμμή,
όταν χάνεται το φως
και οι πυρσοί πολεμούν το σκοτάδι
και συ συνεχίζεις να αγωνίζεσαι μόνη,
προσπαθώντας να μη βγεις από τον δρόμο,
προσπαθώντας να πιστεύεις ότι υπάρχει τρόπος
να γυρίσεις σπίτι.

Joy Change, 2010. Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου.