Mariam Naraghi

Όσες προσευχές μπορούμε να έχουμε

Κάθε χρόνο το Έβερεστ μεγαλώνει μισό εκατοστό.
Μια ήπειρος ωθείται κάτω από μια άλλη,
όπως μια σχολική μέρα σε μια τάξη, ενώ έξω το σχοινί χτυπά αργά
πάνω στον ιστό της σημαίας.  Ή το χαμόγελο κάποιου πίσω από ένα παράθυρο
μια φωτεινή και ηλιόλουστη μέρα.
Μια οδοντοστοιχία λάμπει, ίσως και τα μάτια, αλλιώς όλα μαύρα.

*

Δίχως όνομα

Η θλίψη σου είναι μια πυραμίδα, σκληρή και μυτερή, ένα εξάνθημα
στο στεγνό σου μέτωπο. Ένας τίτλος θα ήταν προσβολή. Κάθε
μέρα γίνεται όλο και αιχμηρότερη και μακρύτερη, επεκτείνεται προς τα πίσω, αλλά εξέχει προς τα εμπρός. Τα παιδιά κρέμονται σαν πάνινες κούκλες, τα μπλε σου παπούτσια για τρέξιμο, το λιονταρίσιο σου πόδι. Ωραιότατέ μου μονόκερε, έλα
να φας ζάχαρη από το χέρι μου. Πριν το πάρεις είδηση
θα αποσπάσω τη θλίψη από το μέτωπό σου,
θα βάλω μια πετονιά εκεί.

Bild som händer, 2017. Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου.