Fernando Pessoa

Ανάμνηση

Κάπου που ποτέ δεν θα ζήσω
ο κήπος ενός παλατιού κρύβει
τέτοια ομορφιά που θλίβομαι όταν την ονειρεύομαι.

Εκεί, χαράσσοντας πανάρχαια μονοπάτια
πελώρια προγεννητικά άνθη
αναπολούν τη χαμένη μου ζωή, ενώπιον της ψυχής.

Ήμουν ευτυχισμένος εκεί, ήμουν το παιδί
που απολάμβανε δροσερές σκιές
μέσα στις οποίες ένιωθε γλυκιά εξορία.

Μου τα πήραν όλ’ αυτά τ’ αληθινά πράγματα.
Ω, χαμένα μου λιβάδια!
Παιδικά μου χρόνια ενώπιον της Νύχτας και της Ημέρας!

(Obras Completas, Poemas Ingleses, English Poems II, Lisboa: Ática, 1974. Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου. Watercolour: Marcel Duchamp by V. P.)