Vesa Lahti

Τα κλαδιά της μηλιάς
έφθασαν για πρώτη φορά
στο παράθυρο του γραφείου μου.

Ενώ απλώνονταν και πλησίαζαν όλο και περισσότερο
με τα χρόνια, και το πρωί φιλτραριζόταν
στο φύλλωμά τους

τα πάντα φαίνονταν φωτεινότερα
κι εκείνος έπιανε την πένα του.

Τα βράδια όμως,
όταν οι σκιές τρύπωναν
μέσα από τα κύτταρα των φύλλων,
τον κατέκλυζε η θλίψη
και θυμόταν την προηγούμενη ζωή του,

τη μοναδική,
για την οποία δεν ήθελε να μιλά.

*

Äppelträdets grenar
nådde fönstret i arbetsrummet
för första gången.

Medan de sträckte sig allt närmare
genom åren, och morgonen filtrerades
igenom kronan

såg allt ljusare ut
och han tog tag i pennan.

Men på kvällarna,
när skuggorna smög in
genom bladens celler,
överväldigades han av sorg
och drog sig till minnes sitt tidigare liv,

det enda,
vilket han inte ville prata om.

Laulaisit minulle mustakärki, forthcoming. Translated by Vasilis Papageorgiou from the english versions done by the poet.