Samuel Beckett, μήτε-μήτε

προς και από στη σκιά από την εσωτερική στην εξωτερική σκιά

από τον αδιαπέραστο εαυτό στον αδιαπέραστο ανεαυτό

μέσα από μήτε τον ένα μήτε τον άλλο

όπως ανάμεσα σε δύο φωτισμένα καταφύγια των οποίων οι πόρτες μόλις

πλησιάζει κλείνουν απαλά, μόλις στρέφεται αλλού

χωρίζουν απαλά και πάλι

καλείται μπρος πίσω και απομακρύνεται

αδιάφορος για τον δρόμο, προσηλωμένος στη μια ανταύγεια

ή στην άλλη

πατήματα που δεν ακούγονται ο μόνος ήχος

ώσπου τελικά σταματούν για καλά, χάνονται για καλά

από τον εαυτό και τον άλλο

μετά κανένας ήχος

μετά απαλά φως αμείωτο πάνω σε κείνο το αμελημένο

μήτε-μήτε

σπίτι απερίγραπτο

As the story was told: Uncollected and late prose (John Calder 1990). Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου.