Τζον Άσμπερυ, Μάταια, γι’ αυτό

Μάταια, γι’ αυτό

αναστενάζουν τα εκβράσματα
κατακλύζοντας τον προθάλαμο,
με την εύθραυστη βία χαραγμένη
στο μέτωπο του καπετάνιου:

μερικοί κατέβηκαν στην προτελευταία στάση•
άλλοι, λιγότερο τυχεροί,
χάθηκαν στον δρόμο,
τα πεύκα και η ομίχλη κράτησαν
ώσπου η θυρίδα της εξόδου

εκτόπισε κάθε σκέψη ενός προγενέστερου, ανθρώπινου χρόνου.
Βγήκε το συμπέρασμα ότι κάναμε 
ακόλαστη ζωή, ότι ανήκουμε στις αρκούδες.

Πολύ λίγοι έχουν αρκετή ενέργεια για να
δημιουργήσουν μια κινητική συνδετική διάταξη.
Αυτοί είναι οι λεγόμενοι λυπημένοι
που τρώνε μόνοι τους στα εστιατόρια,
στεγνώνοντας τα μαλλιά τους …

Τα ραδίκια είναι νεκρά και η λάσπη
του καλοκαιριού. Μιλούν
για ψημένα κρέατα, αν όλα δεν έχουν ξεχαστεί
σε μια μόλις δεκαετία,
κι ο καταρράκτης, αχρησιμοποίητος, έχει ρημάξει, ρήμαξε, δεν αντέχει άλλο.

Από τη συλλογή Hotel Lautréamont.
Μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου.
Εντευκτήριο 25, χειμώνας 1993-1994.