Επανεπίσκεψη: Γιόζεφ Μπρόντσκι

Στην κόρη μου

Δώσε μου ακόμη μια ζωή και θα τραγουδήσω
στο caffè Rafaella. Η απλώς θα καθίσω
εκεί. Ή θα σταθώ εκεί, σαν έπιπλο σε μια γωνιά,
σε περίπτωση που η ζωή αυτή είναι λιγότερο γενναιόδωρη
από την προηγούμενη.

Εν μέρει όμως επειδή κανένας αιώνας από δω και πέρα δεν θα τα καταφέρνει
δίχως καφεΐνη και τζαζ, θα υπομείνω αυτή τη ζημιά
και μέσα από τις ρωγμές και τους πόρους μου, το λούστρο και την 
απλωμένη παντού σκόνη
θα σε παρατηρώ, σε είκοσι χρόνια, στον ανθό της νιότης σου.

Πάνω απ’ όλα να θυμάσαι ότι θα είμαι μαζί σου. Ή μάλλον 
κάθε άψυχο αντικείμενο μπορεί να είναι ο πατέρας σου,
ιδιαίτερα αν τα αντικείμενα είναι μεγαλύτερα από σένα σε χρόνια και όγκο.
Να τα προσέχεις, λοιπόν, γιατί σίγουρα θα σε κρίνουν.

Να αγαπάς οπωσδήποτε τα πράγματα αυτά είτε συναντηθούμε είτε όχι.
Επιπλέον θα θυμάσαι ίσως και μια μορφή, ένα περίγραμμα,
ενώ εγώ θα χάσω και αυτό μαζί με τις υπόλοιπες αποσκευές.
Γι’ αυτό σου γράφω στην κοινή μας γλώσσα αυτές τις κάπως δύσκαμπτες αράδες.

* Το ποίημα αυτό ο Joseph Brodsky το έγραψε στα αγγλικά το 1994, έναν χρόνο και κάτι πριν από τον θάνατό του. Η κόρη του Άννα ήταν τότε δύο ετών. Όπως είναι γνωστό, ο Μπρόντσκι είχε πρόβλημα με την καρδιά του από νεαρή ηλικία. Η πρώτη χειρουργική επέμβαση στα στεφανιαία αγγεία του έγινε όταν ήταν 35 ετών, η δεύτερη όταν ήταν 45. Μια τρίτη δεν πρόλαβε να γίνει καθόλου. Στο μεταξύ είχε εξοικειωθεί με τον θάνατο, όπως δείχνει και το ποίημα που δημοσιεύουμε εδώ. Η μετάφρασή του αφιερώνεται στην Κατερίνα Δανιηλίδου.

Μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου
Εντευκτήριο 37/1, χειμώνας 1996-1997