Περ Λάγκερκβιστ – Pär Lagerkvist

Κανένα χέρι δεν είναι τόσο άδειο όσο το δικό μου,
καμιά καρδιά τόσο έρημη.
Αν κάποιος έμπαινε στ’ αγροκτήματά μου
θα νόμιζε ότι βρίσκεται ανάμεσα σε νεκρούς.

Μόνος διασχίζω μια ξεραμένη γη
ποθώντας την καρδιά μου να εγκαταλείψω.
Καμιά θύελλα δεν λυσσομανά,
ο πόνος μου μικρός και κενός είναι.

Μαραμένα βότανα ορθώνονται δίπλα στο πόδι μου,
ζεστοί άνεμοι μ’ ακολουθούν.
Τίποτε δεν ορμά στο στήθος μου
σαν ψηλό και τρεμάμενο κύμα.

Κάθε βράδυ γέρνω το κουρασμένο κεφάλι μου
στους αδύναμους κορμούς των δέντρων.
Έχω λιώσει όλους τους δρόμους μου,
η σκόνη τους καλύπτει τα χόρτα.

Μια μέρα θ’ αφήσω τη γη που μου έδωσε ζωή,
τα έρημα αγροκτήματα θ’ αφήσω.
Έναν πόθο για του θανάτου τη βροντερή θάλασσα
βαθιά στην καρδιά μου άσβηστο κρατώ.

(Ångest, 1916. Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου.)